Je baby huilt, alweer.
Je bent moe, al maanden.
Je weet het ook niet meer.
Het krijgen van een baby is toch het mooiste wat er is?
Je stroomt over van liefde, je kan uren naar je baby kijken en genieten. Je bent gelukkig, tevreden en dankbaar. Toch?
Maar dan slaat de realiteit je om de oren met een baby die slecht slaapt, die vooral huilt wanneer jij hem niet vasthoudt. En ook als je hem wel vasthoudt huilt hij veel.
En natuurlijk heb je gehoord dat wanneer jij onrustig bent, jij je baby niet zo goed naar de rust kan leiden.
Wat een gedoe.
Je zelfvertrouwen krijgt een knauw.
Je wordt onzeker over je moeder-zijn, over de liefde, over geluk… Doe je het wel goed? Ben je wel geschikt als moeder? Je verminderde zelfvertrouwen gaat steeds meer wankelen. Je voelt je alleen en je kunt hier ook niet echt met iemand over praten. Je moet toch genieten…. En je wilt je partner niet steeds belasten met jouw problemen, hij moet ook wennen aan de nieuwe baby.
Dit gebeurd niet alleen bij 1e baby’s.
Bij ons gebeurde dit bij onze 2e baby. Zij huilde zoveel, de eerste 10 maanden sliepen we van uitputting 1 nacht in de week. En de gevoelens dat jij als ervaren moeder je baby niet kunt troosten, vond ik hels. Ik kreeg er echte ‘zwarte’ gedachten van, bijvoorbeeld boven aan de trap met je baby stevig in je armen. Misschien ken jij ze wel. Allerlei nare gedachten om het huilen te stoppen en je dan de rest van de dag zo wezenloos zijn geschrokken van die gedachten en je zo schuldig voelen voor dit gedachten. De sfeer die er dan heerst doet het huilen geen goed, het wordt er niet minder van.
De ene negatieve emotie trekt de andere aan
Voor mij was het het moeilijkst om dit toe te geven aan mezelf.
Ik heb nooit toegegeven aan mezelf of anderen, dat onze dochter een huilbaby was. Ik had geen netwerk om mee te praten, omdat ik in mijn omgeving een jonge moeder was. Van mijn vrienden waren we de enige die een baby hadden en ik woonde in een dorp waar ik (buiten de buurvrouw) niemand kende.
Pfff, ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Zo eenzaam, zo niet gehoord.
Ik merk in mijn praktijk dat dit vaak gebeurd.
De ene negatieve emotie roept er meer op en meer en meer. Het wordt steeds negatiever en daardoor moeilijker.
Bij mij hielp het dat ze vanzelf ouder worden en dat rond de 10 maanden onze baby eindelijk kon slapen. Had ik maar geweten hoe het kwam dat ze zo huilde, had ik haar lichaamstaal en haar oogjestaal maar begrepen. Ze kon zoveel pijn uit haar ogen laten zien.
Inmiddels begrijp ik wat ze toen wilde zeggen.
En begrijp ik ook dat ze zo ontzettend huilde. Had ik toen maar geweten wat ik nu allemaal weet.
Ik gun jou NU dat jij je beter voelt, dat jij je baby begrijpt.
Want er is een oorzaak dat je baby zo huilt of niet kan slapen. Zelfs verteringsklachten zoals darmkrampjes en reflux hebben een oorzaak.
Wil jij meer weten over hoe jij je baby kunt helpen?
Donderdag 12 november geef ik hier een gratis webinar (online lezing) over.
Ben jij erbij?
Elke week kom ik live in mijn facebookcommunity Intuïtief Moederdschap met tips en inspiratie. Het is een groep waar we elkaar kunnen helpen en met elkaar kunnen delen.
Super leuk als je lid wordt.
