Is elke geboorte een trauma?

Geboren worden is een van de meest intense ervaringen uit een mensenleven. Als baby moet je door een smal kanaal de weg naar buiten vinden en dat is alleszins makkelijk.

Wanneer je op internet gaat zoeken naar ‘geboortetrauma’ kom je veel berichten tegen. Maar allemaal berichten van mensen die zich hierin gespecialiseerd hebben. Ik kon weinig tot geen informatie tegen op de sites waar ouders vooral hun tijd doorbrengen.

Terwijl we al ruim 30 jaar weten dat de geboorte intens is. We weten dat mensen terug kunnen naar hun eerste herinneringen en dat daar heel vaak de oorzaak van hun gevoel van nu ligt, zoals er niet bij horen, je eenzaam voelen, het zelf willen doen, alles uitstellen en nog veel meer.

Laten we even terug gaan in de tijd.
Tot in de jaren tachtig werden baby’s veelal zonder pijnstilling geopereerd. Wel kregen ze spierverslappers zodat ze niet bewogen. Dit met in het achterhoofd dat een baby geen bewustzijn had. En later omdat ze het zich toch niet kunnen herinneren.
Kun jij je voorstellen dat je een hartoperatie, een buikoperatie of een andere operatie krijgt zonder pijnstilling. Maar dat je wel vastgebonden op een bed ligt en jij je niet kunt bewegen.

Dat zijn grote trauma’s waar volwassenen nu nog mee rond kunnen lopen en dit niet eens weten.

Inmiddels weten we dat baby’s dit wel degelijk voelen en is pijnstilling genormaliseerd.

Ook weten we inmiddels vanuit de psychologie rondom de geboorte dat elke geboorte intens is. En deze wetenschap kijkt hierna vanuit de beleving van de baby en niet vanuit de beleving van de moeder. En omdat dit vrij nieuw is (ruim 30 jaar is in de medische wereld nog steeds vrij nieuw), is het nog geen algemeen gegeven.

Stel je voor dat je door een gang moet die aan alle kanten jouw in elkaar drukt, van de zijkant, van boven en van onder (met je hoofd) moet je zelf duwen om een uitgang te vinden. Je kunt geen licht zien, want er zit een bocht in en de tunnel voor je is heel klein. Het is jouw taak om die tunnel groter te maken en je weg te vinden.
Dat is een intense gebeurtenis, zelfs wanneer alles ‘vlekkeloos’ verloopt.
Wanneer de baby de weg niet kan vinden, vast zit in het geboortekanaal, er ineens iemand aan je hoofd trekt, je ineens via een andere weg uit de buik wordt gehaald, je dit niet zelf mocht starten maar gedwongen werd, dan kan dit traumatisch zijn.

Ook wanneer mama het spannend vind en jij deze spanningen voelt kan je het vertrouwen verliezen dat je dit zelf kunt. Of wanneer jij de weeën blijft voelen, maar mama valt in een rustige slaap, kun jij je eenzaam en afgewezen voelen. Ook dit is traumatisch.
En dan heb ik het nog niet gehad over de overgang van warm naar koud, van donker naar licht, van een kleine ruimte naar een oneindige ruimte, van 24/7 voeding krijgen naar een hongergevoel en van mama altijd om je heen voelen naar momenten dat je niemand om je heen voelt.

Ik vertel dit niet om je een schuldgevoel of een gevoel van schaamte te geven.
Ik vertel dit omdat jij als mama hier iets mee kunt doen.

Misschien vallen er nu ineens kwartjes waarom je baby niet wil drinken (zeker niet als je baby geholpen wordt), waarom je baby zoveel huilt of waarom je baby niet wil/kan slapen. Er is altijd een reden dat je baby dit gedrag laat zien.
Jij, als mama, mag dit zien als informatie. Jij hebt het zo goed mogelijk gedaan met de informatie die je toen had. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat dingen gebeuren omdat ze zo moeten gebeuren.

Geboren worden is dus een van de heftigste periode die je als mens meemaakt.

Je kunt dus zeggen dat alles wat je voor, tijdens en na de geboorte meemaakt, meeneemt als blauwdruk naar je verder leven. Een levenslange imprint dus.

Omdat je baby nog geen talig vermogen heeft om er woorden aan te geven en geen cognitief denkvermogen om herinneringen op te slaan worden al deze ervaringen fysiek opgeslagen. In het lijfje dus, in de spieren, in het weefsel, de organen en in al zijn andere cellen.
Zo kun je aan een baby zien (omdat elke baby dit verhaal uit met zijn spieren en organen) wat er aan de hand is. Je kunt aan de lichaamstaal zien waar het trauma vandaan komt, uit welke periode voor of tijdens de geboorte.

Zoals een baby die zich maar blijft overstrekken zich wil afzetten van de stress, de rook, de medicijnen of andere toxische stoffen in het laatste trimester van de zwangerschap. Denk aan trouwen, verbouwen of rouwen, de drie meest stressvolle gebeurtenissen tijdens een zwangerschap.

Of zo had ik laatst een meisje van een jaar of acht bij me die niet alleen in slaap kon vallen en als mama te vroeg naar beneden ging, begon het weer opnieuw, zodat mama soms uren boven was.
Toen we naar het verhaal gingen kijken kwamen haar moeder en ik erachter dat ze erg veel last van had dat haar zusje in de buik was overleden door een miskraam toen ze 1 jaar oud was. Dit hadden haar ouders niet met haar gedeeld, maar ze had dit verdriet wel gevoeld en misschien had ze zelfs al contact gehad met haar zusje. Toen mama dit met haar deelde begon ze heel hard te huilen, dit noemen we ook wel trauma-huilen en is vaak heel helend. Dit meisje zei daarna tegen haar mama, dank je wel, ik voel me zo opgelucht. Sindsdien kan ze alleen gaan slapen en hoeft mama niet meer boven te blijven.

Wat kun je doen?

Je kunt er dus met je baby over praten.
En weet dat wanneer je geen verbetering ziet dat er hulp voor handen is.
Je bent niet alleen! Ik help je graag.

Kun je het voorkomen?

Vaak wel.
Wanneer jij weet dat er een ingreep is, dat je stress ondervindt van het verbouwen, dan neem je bewust de tijd om dit aan je baby uit te leggen!
Dan ga je even apart zitten of liggen met je handen op je buik en maak je contact met je baby. JE legt uit wat er gebeurd in je leven en hoe dit je laat voelen. Ook is het belangrijk erbij te vertellen dat het niet aan je baby ligt. Probeer dit vaker (per dag) te doen wanneer de stress hoog is.

En ook hierbij geldt, lukt het niet goed om te ontspannen, vraag hier hulp bij.

Tip!

Elke week ben ik aanwezig in mijn facebookcommunity ‘Zwangerschap, Geboorte en het Vierde trimester’. Het is een groep waar we elkaar kunnen helpen en met elkaar kunnen delen.
Super leuk als je lid wordt.