Afgelopen weekend was ik op een verjaardag en had ik het met een paar andere mama’s over zwemles. Ook onze jongste heeft elke week zwemles.
Ik hoorde dat hun kinderen bang waren met de zwemles. De techniek ging prima, maar in het water springen of kopje onder gaan is héél spannend.
Waar komt die angst vandaan?
Wat is er gebeurd, dat er op deze jonge leeftijd al zoveel angst in het water is ontstaan?
Ik denk niet dat deze angst van het water uit de lucht komt vallen, ik denk dat er een duidelijke oorzaak is. Het gedrag van een kind is namelijk ALTIJD logisch.
Als er een kindje bang is, begin ik met het kijken naar de periode dat ze ronddobberde in de buik van hun mama, naar de reis van conceptie naar geboorte (de zwangerschap). Wat is er in die 9 maanden gebeurd wat eng of spannend was voor mama óf papa.
Waren er zorgen? Was er een sterfgeval van een dierbare? Was er een heftige ruzie? Een verhuizing of een bruiloft? Waren er spanningen of stress? Waren er zorgen over het uitdragen van de zwangerschap?
Stel je eens voor dat jij als piepkleine baby in de buik van je moeder zwemt en je wordt gemarineerd in de angst of zorgen van je moeder. Angst die jouw moeder voelt. Angst die jou, als baby, angstig maakt. Deze gevoelens worden in je cellen opgeslagen. Je weet dit niet bewust, maar je lijf, je cellen weten dit nog wel. Het water in het zwembad is niet veel anders dan het water in de buik. Je wordt (onbewust) herinnerd aan de tijd in de buik.
Elk trauma kan geheeld worden. Met elke angst kun je leren omgaan.
Enerzijds door het te (blijven) doen, anderzijds door stil te staan bij de angst en deze te benoemen. Door samen met iemand anders te kijken naar de oorzaak en deze samen met je kind te helen.
Het is een bijzonder proces, die heel waardevol kan zijn.
Een kind leert niet alleen dat je angst kan helen, maar ook dat angst er mag zijn. Het is in mijn ogen erg belangrijk dat je kind al heel vroeg leert om om te gaan met zijn emoties. Om ze te herkennen en later ook leert benoemen. Angst leert je ook om te luisteren naar jezelf, te luisteren naar je lichaam.
Toch kan het ook zo zijn, dat je alles hebt onderzocht in het vroege leven van je kind en je geen trauma of spanningen kunt ontdekken.
Wat dan?
Soms is het zo dat er een trauma vast zit in het systeem dat je kind heeft overgenomen van één van de ouders. Misschien is één van de ouders (bijna) verdronken of getuige geweest van een (bijna) ongeluk in of op het water. Of het komt nog uit het systeem van je grootouders, wie is er allemaal bang (geweest) voor het water?
Of je kind heeft het journaal meegepikt waar ze vertellen dat er een kind is gestorven in het zwembad. Zeker wanneer je kind een beelddenker is, ziet hij dit verhaal voor zich. Hij ziet iemand verdrinken in het water, wat de angst kan verklaren.
Het kan ook zo zijn dat de angst voor water één van de vele angsten zijn. De angst lijkt zich uit te breiden als een olievlek. Er zijn steeds meer dingen waar je kind bang voor is of lijkt te zijn. Sommige ouders zitten dan met hun handen in het haar. Voor jou als ouder is het onbegrijpelijk dat je kind zoveel dingen eng vind. Dit zie ik gebeuren wanneer de oorzaak van de angst niet wordt gevonden en opgelost. Wanneer je de oorzaak achterhaald en daar mee gaat werken, die gaat helen, zul je zien dat van binnen uit de olievlek steeds lichter wordt. De stapelangsten verdwijnen dan ook geleidelijk.
Bij onze zoon was er nog een andere reden.
Onze zoon was niet gewoon bang voor het water, maar panisch. Paniekerig bang.
Dat begon al als kleine jongen met het wassen van zijn haren, zelfs met een washandje voor de ogen bleef hij bang.
Toen hij op zwemles ging, ging het dus ook niet goed. Hij was écht in paniek in het water. En dan zag ik dat hij sterk wilde zijn en écht zijn best deed om die verschrikkelijke gevoelens te onderdrukken. Op zaterdag hadden we zwemles en vanaf woensdag konden we elke nacht naar zijn slaapkamer rennen omdat hij in zijn slaap riep, schreeuwde om hulp. Hij had hele heftige nachtmerries, maar kon ze niet benoemen.
Uiteindelijk heb ik toen hulp in geroepen van een lieve collega. Wat was er aan de hand?
Zij keek terug naar vorige levens en vond al snel de oorzaak van zijn paniek. Hij was in een vorig leven vermoord onder water.
Ik blijf het bijzonder vinden dat onze ziel meer met zich mee kan nemen naar dit leven dan we soms beseffen. Het zit dan ergens in ons systeem en de beleving met een zwemles ontaard dan in een gevoel van doodgaan.
Door dit te benoemen, met hem voor elke zwemles een visualisatie te laten doen, dat hij door een buis van licht naar het zwembad gaat met de hulp van de engelen ging het langzaam maar zeker steeds beter. Hij kreeg er ook bloesemremedies bij die op maat waren gemaakt. Deze nam hij in het begin elke dag en na een tijdje alleen nog maar voor het zwemmen. Bij de eerste zwemles na de behandeling merkten we al verschil. Die heftige paniek die ik in zijn ogen zag, was verdwenen. De angst was er nog, maar die paniek was uitgedoofd. Met het huiswerk en het innemen van de bloesemremedies begon de angst na een paar zwemlessen ook steeds minder te worden totdat hij helemaal verdween. Wat een verademing!
Mooi geschreven Bianca.
Werkt dit ook bij volwassenen ?
Groetjes Tilly
Hoi Tilly, Dank je wel voor je compliment.
Dit werkt zo ook bij volwassenen. Een volwassene leeft dan natuurlijk al langer met de angst. Naar mijn mening is alle angst en alle trauma die onder de angst zit te helen.
Ik hoor het graag als je nog meer vragen hebt.
Warme groetjes Bianca Gerritsen